28η Οκτωβρίου- η επέτειος του ΟΧΙ
Στο νηπιαγωγείο κάθε χρόνο, με βάση πάντα το αναλυτικό μας πρόγραμμα, αφιερώνουμε κάποιες μέρες στη διδασκαλία των εθνικών μας εορτών. Επειδή όμως είναι λίγο δύσκολο να μάθεις στα παιδιά ένα ιστορικό γεγονός αφού η μάθηση μας είναι βιωματική, επιλέξαμε να το κάνουμε με τη μορφή του κουκλοθέατρου. Ήρθαν λοιπόν στο σχολείο μας δύο κούκλες, ένας παππούς μαζί με το εγγονάκι του και ο παππούς αφηγήθηκε σε εμάς και στο εγγόνι του όλα αυτά τα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν το 1940. Μας τα είπε όλα και στο τέλος μας είπε πόσο τραγικός είναι ο πόλεμος αλλά και πόσο σημαντική είναι η ειρήνη!
Πολύ σημαντικό όμως ρόλο σε αυτή τη διδασκαλία έπαιξε και το εποπτικό υλικό. Είδαμε πολλές φωτογραφίες και βίντεο από εκείνη την εποχή, τα σχολιάσαμε για να εμπλουτίσουμε το προφορικό μας λόγο και να μάθουμε να περιγράφουμε και μάθαμε να γράφουμε τη λέξη ΟΧΙ που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς και μαζί του όλοι οι Έλληνες στον Ιταλό δικτάτορα.
Διαβάσαμε και δραματοποιήσαμε την ιστορία της Γαλάτειας Σουρέλη "ο γίγαντας και ο νάνος'' και κατανοήσαμε ότι σημασία έχει το θάρρος και η πίστη στον εαυτό μας, για να νικήσουμε όλες τις δυσκολίες της ζωής.Δώσαμε και ένα διαφορετικό τέλος στην παρακάτω ιστορία, γιατί δεν θέλαμε να μείνει κανείς στενοχωρημένος και θυμωμένος. Βάλαμε λοιπόν το γίγαντα να ζητήσει συγγνώμη από το νάνο για την ανάρμοστη συμπεριφορά του, ο νάνος να τον συγχωρέσει και τελικά να γίνουν πάλι φίλοι...
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας γίγαντας, ένας μεγάλος γίγαντας, τόσο μεγάλος όσο σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι μαζί. Τον ίδιο καιρό κάπου κοντά στο γίγαντα, ζούσε ένας νάνος, ένας μικρός χαρούμενος νάνος. Νάνος και γίγαντας ζούσαν ο καθένας στον τόπο τους χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Τους χώριζε άλλωστε ένα τεράστιο αυλάκι, μια θάλασσα. Ζούσαν ευτυχισμένοι… Και περνούσε ο καιρός. Ο νάνος κοίταζε τη δουλειά του και ο γίγαντας τη δικιά του και ζούσαν αγαπημένοι… Ένα πρωί όμως ο γίγαντας φόρεσε ένα περίεργο καπέλο και μια πιο περίεργη στολή και με ένα πήδημα βρέθηκε στην πόρτα του μικρού νάνου και βάζοντάς του μια λόγχη μπροστά στην κοιλιά του είπε: «Ήρθα να σου πάρω το σπίτι, παραδώσου!» Ο νάνος στην αρχή το πέρασε για χωρατό. «Κοίτα χωρατατζής που είναι ο γείτονας!» σκέφτηκε. Και φέρνοντας στο νου του το γνωστό χαιρετισμό, του φώναξε: «Γεια σου γείτονα χωρατατζή!» Ο γίγαντας όμως δεν καταλάβαινε πια από τέτοια. Πίεσε τη λόγχη πάνω στην κοιλιά του και του ξαναφώναξε με άγρια φωνή: «Παραδώσου είπα» Τότε ο μικρός νάνος κατάλαβε ότι δεν αστειευόταν ο γίγαντας και χωρίς κανένα φόβο του είπε: «Όχι, δεν παραδίνομαι.» Αμέσως έτρεξε στο μικρό καλύβι του και σε λίγο ξαναγύρισε κρατώντας μια σφεντόνα και στάθηκε μπροστά στο γίγαντα. Ο μεγάλος γίγαντας τα ’χασε για λίγο και αμέσως όρμησε επάνω στο μικρό νάνο. Έγινε όμως κάτι το απίστευτο ο μικρός νάνος νίκησε το μεγάλο γίγαντα κι έτσι ο γίγαντας με κατεβασμένο το κεφάλι το έβαλε στα πόδια. Έτσι κι οι Έλληνες του Σαράντα, όπως ο μικρός νάνος του παραμυθιού, όταν η Ιταλία ζήτησε να της παραδώσουν τη χώρα τους, απάντησαν όπως κι εκείνος με ένα θαρραλέο και αποφασιστικό! ΟΧΙ και αφού πολέμησαν παλικαρίσια πάνω στις βουνοκορφές νίκησαν τους Ιταλούς κι έτσι η πατρίδα μας είναι ελεύθερη.
Με αφορμή αυτήν την ιστορία μιλήσαμε για μεγέθη- το μικρό και το μεγάλο, τον μικρό νάνο και τον μεγάλο γίγαντα και επιλέξαμε να τα σχεδιάσουμε και στο χαρτί.
Μιλήσαμε για τον πόλεμο και την ειρήνη και γράψαμε τι προκαλεί το καθένα και επειδή μόνο ειρήνη επιθυμούμε να έχουμε όλοι και παντού, το δείξαμε αφήνοντας ένα περιστέρι στον γαλάζιο ουρανό!!!
Διαβάσαμε ακόμα την ιστορία από το ανθολόγιο της πρώτης δημοτικού " το ασπρογάλανο πανί'' δες εδώ. Μας άρεσε πάρα πολύ αυτή η ιστορία και αποφασίσαμε να την αποδώσουμε θεατρικά τη μέρα της γιορτούλας μας. Κάθε παιδί διάλεξε από ένα ρόλο, οι οποίοι ήταν: οι νεράιδες, η Ελλάδα, τα παιδιά της στεριάς, τα παιδιά της θάλασσας και ο ήλιος, που στο τέλος της ιστορίας δίνει ένα φιλί στο ασπρογάλανο πανί και σχηματίζεται ένας σταυρός.
Η μέρα αυτή δεν άργησε να έρθει και γιορτάσαμε παρουσιάζοντας τη παράσταση μας, κάνοντας παρέλαση μέσα στο σχολείο και τραγουδώντας τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, που είχαμε μάθει τις προηγούμενες μέρες. Κλείσαμε την όμορφη γιορτή μας κρατώντας τα σημαιάκια που είχαμε φτιάξει και πήραμε στο σπίτι και τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο.
